Deze 24ste week zwangerschap was helaas voor mij wel zwaar. Dat komt voornamelijk door de epilepsie, medicatie bijwerkingen en hormonen.
Het tweede trimester van de zwangerschap is voor de meeste wel de meeste fijne periode van de zwangerschap. Die is van week 13 tot en met 26. Die heb ik dus bijna wel gehaald. Ik heb ook zo in mijn hoofd gezeten met “het tweede trimester hoort fijn te zijn en geniet er van”. Dat is wel beter gelukt dan bij de vorige zwangerschap. Voor ieder persoon is een zwangerschap natuurlijk anders en iedere zwangerschap op zichzelf is al anders.
Waar iedereen wel mee te maken krijgt zijn de hormonen (horrormonen). De meeste vrouwen weten hoe heftig die kunnen zijn. Zelf heb ik er nu dus enorm last van. Gelukkig steunt mijn vriend en de omgeving mij hierin; toch kan het af en toe wat eenzaam voelen. Het is toch iets wat je zelf voelt en ervaart en is soms lastig uit te leggen.
De prikkels komen echt hard binnen en ik trek mijn grenzen heel strak aan. Iemand gaat snel over mijn grenzen en dat kan nu bij mij wel zorgen voor heftige emoties in mezelf en wat paniek. Dan huil ik vaak even uit bij mijn vriend of moeder. Verder ben ik wat bezorgder over mijn gezin. Overthinking…
Onderaan de blog lees je meer over zwanger zijn en de epilepsie (medicatie bijwerkingen)
Verder hebben we ook een mooie tijd… Over de naam zijn we al uit en als je wat rond snuffelt bij ons kom je er ook wel achter. We noemen de kleine ook al bij zijn naam maar vooralsnog hebben we nog niks doorverteld. Dat is voor mij en de kinderen heel knap, want wij vertellen normaal heel snel dingen door :-p.
Hieronder een foto en wat info vanuit mijn Zwangerschap+ app.
Lichamelijk
Lichamelijk gaat het prima. Je kan echt zien dat de baby groeit en dus mijn buik ook. Ik heb maar een beetje last van zwangerschapsjeuk op mijn buik. Het draaien in bed of mij verplaatsen op de bank gaat nu wel echt moeizaam. Ik draai nu ook echt wel vaak in bed. Als ik van lig naar zit ga dan voel ik vaak een bepaalde knak. Die doet niet echt pijn maar ik schrik er elke keer van. Een beetje een aparte gewaarwording. Dit had ik ook bij Jack. Daarnaast heb ik weleens steken. Dat is bandenpijn en hoort er ook nou eenmaal bij.
We zijn echt super benieuwd hoe deze kleine er uit komt te zien. Jack heeft bruin haar; een bos met krullen/slag (zoals mijn vriend had). Ergens lijkt het me leuk als deze kleine lichtblond haar krijgt zoals ik, Nola en Liam vroeger hadden. Het maakt natuurlijk niks uit maar zou wel grappig zijn.
De baby groeit en wordt steeds sterker. Ik voel en zie hem dus ook harder bewegen. Mijn vriend heeft hem nog niet veel gevoeld en gezien. Hij beweegt veel maar zodra er een hand op mijn buik wordt gelegd is hij stil. Hij is nu al aan het plagen :-p.
24 weken zwanger en epilepsie
Toen Nola 1 jaar was kreeg ik een grote epileptische aanval. Vanaf dat moment is mijn epilepsie verergert. Tijdens de zwangerschap van Nola was er dus niet zo veel aan de hand en ervaarde ik de zwangerschap zonder echt na te denken over de epilepsie. Behalve dat ik koos voor andere medicatie (lamotrigine). Bij Liam was ik niet zo bang een aanval te krijgen. Wel kreeg ik meerdere controles omdat je medisch bent wanneer je medicatie slikt. Toen Liam 2 maanden was kreeg ik mijn volgende grote epileptische aanval. Daarna volgden er nog een paar waardoor ik steeds meer medicatie (lamotrigine) kreeg.
Toen ik ongeveer 16 weken zwanger was van Jack kreeg ik een epileptische aanval. Vanaf toen moesten we tijdens de zwangerschap elke keer bloedprikken en de medicatie verhogen. Eigenlijk had ik dat vanaf het begin van de zwangerschap al moeten doen. Deels dus wel een beetje slordig van mij. Het ophogen van de medicatie ging niet geleidelijk. Ik zat toen al snel thuis van werk en kon heel moeilijk de prikkels verwerken. Ik sloot me zowat op. Na de bevalling werd de medicatie weer verlaagd naar het oude en ging het ook beter. Ik had minder last van de bijwerkingen van de medicatie.
We wisten nu dus wel dat bij deze zwangerschap hetzelfde zou gaan gebeuren aangezien we dan ook de medicatie verhogen. Dit gebeurd nu geleidelijk omdat ik vanaf het begin van de zwangerschap ben gaan bloedprikken en langzaam de medicatie ben gaan verhogen. Nu is de medicatie wel zo hoog dat ik de prikkels en hormonen steeds minder goed aan kan. Deze week liep ik daar tegen aan. Ik kreeg op een gegeven moment zo last van prikkels en paniekaanvallen wat zorgde voor erge stress. Die stress zorgde weer voor eczeem over mijn hele gezicht. Ik heb nog nooit eczeem gehad dus dit was voor mij wel wat vreemd. Het begon met jeuk op mijn gezicht, het werd rood en opgezwollen. Ik dacht eerst rood en opgezwollen door het krabben maar na een nacht slapen was dit hetzelfde. Even een weekje thuis gebleven van werk en bij komen.
Mijn vriend en ik hebben een soort van plan van aanpak. Door de medicatie en prikkels zou het zo makkelijk zijn om mij binnen op te sluiten en niks meer te gaan ondernemen tot de kleine er is. Maar je wil natuurlijk ook geen postnatale depressie. We hebben afgesproken dat we wel elke dag even gaan wandelen. Al is het maar een klein stukje. Ik probeer zo lang mogelijk de halve dagen te blijven werken en in een ritme te blijven. Verde doe ik rustig aan en doen we vooral wat dingen samen en zullen we proberen zo veel mogelijk te genieten van familie gelegenheden zoals de decembermaand.
In een ander blog zal ik uitgebreider schrijven over “zwangerschap met epilepsie” en “zwangerschap met anti-epileptica”.
Dit was mijn blog over mijn 24ste week van de zwangerschap. Deze week was dus heel zwaar. Hopelijk gaat onze ‘plan van aanpak’ werken.
Liefs,
Annelon
